HvJ 16 juni 2016, nr. C-351/14 (Rodríguez Sánchez)
Innoverend is het bovengenoemde arrest niet, al was het maar omdat het uiteindelijk niet echt een beslissing bevat en de prejudiciële vraag die het ontving onontvankelijk verklaart.
Wij zeggen er toch iets over omdat wij het naar zijn einde lopende gerechtelijk jaar niet willen afsluiten met nog maar eens een “lege” aflevering van SoCompact, bij gebreke van niet te missen wettelijke of jurisprudentiële stof.
In de overwegingen van het arrest brengt het Hof van Justitie in herinnering dat zwangerschaps- en ouderschapsverlof te onderscheiden zaken zijn. Weliswaar heeft het arrest betrekking op het recht van de Europese Unie, maar mutatis mutandis zijn de overwegingen daarvan ook van toepassing op het Belgisch recht.
Ouderschapsverlof wordt toegekend aan ieder van de ouders om hen in staat te stellen voor hun kind te zorgen. Het kan worden opgenomen tot een bepaalde leeftijd van het kind.
Zwangerschapsverlof heeft een andere doelstelling, nl. de biologische gesteldheid van de vrouw en de bijzondere relatie tussen moeder en kind tijdens de periode na de zwangerschap en de bevalling beschermen door te voorkomen dat die relatie wordt verstoord door de cumulatie van lasten als gevolg van een gelijktijdige beroepsuitoefening.
De Zwangerschapsrichtlijn 92/85 van de Europese Unie voorziet in een zwangerschapsverlof van minstens veertien aaneengesloten weken. Dat de wetgeving van een lidstaat (zoals die van België) een langer zwangerschapsverlof toestaat (in België: vijftien weken), belet niet dat ook het langere verlof, zwangerschapsverlof en geen ouderschapsverlof is.
De regels over de terugkeer uit ouderschapsverlof zijn dan ook niet toepasselijk bij terugkeer uit zwangerschapsverlof. Zo kan de bevallen werkneemster bij haar terugkeer geen aanpassing van haar arbeidsregeling of werkrooster vragen zoals een werknemer die terugkeert uit ouderschapsverlof dat wel kan (zie www.sociaalcompendium.be nr. 3870).
