De wet van 4 april 2014 inzake verzekeringen is ontstaan in de nasleep van de "Twin Peaks" hervorming. Zij heeft tot bedoeling om verschillende bestaande wetgevingen op verzekering te codificeren.
Deze wet heeft de volgende viervoudige achtergrond:
- De verplichting tot implementatie van de (consumentgerichte) bepalingen van de Solvabiliteit II-richtlijn in de Belgische wetgeving;
- De vereenvoudiging van de bestaande wetgeving inzake de bescherming van de verzekeringsverbruiker door codificatie van de relevante bepalingen in één wet;
- De noodzaak tot verduidelijking van de bestaande bevoegdheidsverdeling tussen de Nationale Bank en de FSMA;
- De wens tot uitbreiding van de bescherming van de verzekeringsverbruiker op enkele specifieke domeinen, zoals bij de algemene informatieverplichtingen, de organisatie van de winstdeling en de segmentatie waar met name de transparantie dient te worden vergroot, de voorwaarden waaronder verzekeringsuitkeringen in bepaalde gevallen mogen worden verbonden aan beleggingsfondsen, en de bevoegdheden van de toezichthouder.
Ze codificeert in grote mate de volgende bestaande wetgevingen:
- een deel van de bepalingen uit de controlewetgeving;
- de meeste bepalingen uit de wet van 25 juni 1992 op de landverzekeringsovereenkomst;
- de bepalingen uit de wet van 11 juni 1874 die nog van toepassing was op o.a. herverzekering;
- de bepalingen uit de wet van 27 maart 1995 betreffende de verzekerings- en herverzekeringsbemiddeling. Deze twee laatste wetten werden volledig opgeheven.
In het bijzonder met betrekking tot levensverzekeringen verbonden met een beleggingsfonds (tak 23-verzekering), beoogt de wetgever de creatie van een level playing field, o.a. met ICBE’s, en in het bijzonder m.b.t. de soorten activa of referentiewaarden waaraan de uitkeringen mogen zijn verbonden.
In de wet werd een algemene regel opgenomen ter bescherming van de verzekeringsverbruiker die zelf het risico draagt van de belegging. Er wordt een uitdrukkelijke precontractuele transparantieplicht in verband met de gedragen risico’s opgelegd. Dit is in het bijzonder van belang bij ingewikkelde en gestructureerde producten.
De Wet Verzekeringen bepaalt voortaan dat, indien de verzekeringnemer een niet-professionele cliënt is, de verzekeringsuitkeringen enkel mogen verbonden zijn met bepaalde instellingen voor collectieve belegging.
In afwijking hiervan kan een fonds waaraan verzekeringsuitkeringen zijn verbonden meer dan 20 % van de waarde van de activa beleggen in deposito’s bij één en dezelfde kredietinstelling, of in obligaties en andere vastrentende financiële instrumenten uitgegeven door één en dezelfde kredietinstelling. Ook wordt toegelaten dat een fonds waaraan verzekeringsuitkeringen zijn verbonden meer dan 20 % van de waarde van haar activa belegt in financiële instrumenten uitgegeven of gewaarborgd door bepaalde overheden. In deze gevallen mag er geen melding van enige kapitaalgarantie worden gemaakt en moet dit kenmerk uitdrukkelijk worden vermeld in de precontractuele informatie en in de publiciteit.
Deze nieuwe bepalingen zijn enkel van toepassing op de verzekeringsovereenkomsten die worden aangegaan na de inwerkingtreding van de wet. Aan een kandidaat-verzekeringnemer die een niet-professionele cliënt is, zullen bestaande producten dan enkel nog mogen worden aangeboden in nieuwe overeenkomsten voor zover deze de nieuwe regels eerbiedigen. Voor de verzekeringsovereenkomsten die aangegaan zijn vóór de inwerkingtreding van deze wet, zijn de nieuwe regels in principe niet van toepassing, tenzij (i) de bestaande verzekeringsovereenkomst wordt verbonden met een of meerdere nieuwe beleggingsfondsen, of het beheersreglement wordt gewijzigd, of (ii) de voorwaarden inzake het (minimum)rendement worden gewijzigd.
De Wet Verzekeringen van 4 april 2014 treedt in werking op 1 november 2014. De verzekeraars hebben wel een uitstel tot 1 juni 2015 om de verzekeringsovereenkomsten formeel aan te passen.
